Amira Panther's video: De wandeling met Fayza Oum hamad

Zoektocht naar inspirerende levensverhalen. Importbruid Fayza vertelt haar inspirerende verhaal, zij leefde als slaaf in Nederland. Fayza Oum'Hamed (30) spreekt er nuchter over, nu vijftien jaar later. Maar het huwelijk met Bilal zou voor haar het begin van een lijdensweg betekenen. Net 15 jaar oud werd ze door een volwassen Marokkaanse man en diens vader als bruid in Nederland geïmporteerd. Ze werd letterlijk gevangen gezet op een etage in Amsterdam-Oost. Ze mocht niets, ze werd geslagen en verkracht en ze kreeg twee kinderen. Na acht jaar ontvluchtte ze het huis en schreef haar boek over haar leven als importbruid. Fayza Oum'Hamed schreef het boek om aandacht te vragen voor 'de importbruid', het fenomeen waarover de media bijna dagelijks berichten. Maar de discussie gaat altijd óver hen, zelden hoor je de vrouwen zelf aan het woord. Vind ze maar eens. Ze schamen zich, ze wíllen helemaal niet praten uit angst voor wraak door ex-familieleden of de toorn van 'de Marokkaanse gemeenschap'. Maar ze zijn er wel. Fayza Oum'Hamed zelf bijvoorbeeld blijkt jarenlang opgesloten te hebben gezeten om de hoek bij het huis van de verslaggever. ,,Misschien heb ik je wel zien fietsen als ik uit het raam keek." Het tekent de problematiek van de importbruiden: ze zijn er wel, maar je ziet ze niet. Deze problematiek is dus de reden voor Oum'Hamed om haar ervaringen op papier te zetten en te delen met een groter publiek. ,,Overal in Nederland worden meisjes en vrouwen zoals ik er zelf een was, vastgehouden en misbruikt. Ik kwam ze tegen in de hulpverlening en de blijf-van-mijn-lijfhuizen. Ik vind dat de Nederlanders ervan moeten weten." Haar boek De Uitverkorene: een importbruid acht jaar opgesloten in Nederland is alleen al daarom een bijzonder verhaal. Oum'Hamed geeft de groep vrouwen, waarvan we niet weten hoe omvangrijk die is, een gezicht. Het gaat over de verwarring en de ontsteltenis die zich van haar meester maakten toen er ineens een auto met gele nummerplaten stopte in haar dorpje in het noorden van Marokko. ,,Drie vrouwen gingen praten met mijn vader en ze waren er snel uit. Ik zou worden uitgehuwelijkt. Mijn vader had geen idee wat me te wachten stond, hij zag alleen moslims uit Nederland, die hun dochter een rijker leven zouden bieden dan hij zelf kon." In 'Hollanda', driehoog-achter in Amsterdam, begonnen de verschrikkingen onmiddellijk na aankomst. Oum'Hamed mocht de woning niet verlaten en werd direct aan het werk gezet. ,,Ik moest schoonmaken en alle rotklusjes opknappen die Bilals dictatoriale vader en de rest van de familie niet wilden doen. De wc was de enige plek waar ik alleen kon zijn. Als ik eens naar buiten mocht om elders huizen van familieleden schoon te maken, had ik een enorme regenjas aan, drie maten te groot." Oum'Hamed kwam uiteindelijk terecht in een blijf-van-mijn-lijfhuis en wist ook haar kinderen weer bij zich te krijgen. Inmiddels werkt ze in de begeleiding van geestelijk gehandicapten, heeft ze een gezellige woning in Rotterdam en een uitgebreid sociaal leven. ,,Ik sta met twee voeten in de Nederlandse samenleving." Met Bilal en diens familie heeft ze geen direct contact meer. ,,Maar toen na vele moeizame jaren en gesprekken met advocaten de scheiding er eindelijk door was, hebben hij en zijn vader onmiddellijk een nieuw jong meisje uit Marokko opgehaald. Ik moet er niet aan denken hoe het met haar gaat. Zelf wilde ik eigenlijk helemaal niet meer terugdenken aan die afschuwelijke tijd, maar voor meisjes als zij moest ik dit boek wel schrijven."