Kaybedenler Kulübü - 1990's video: Kaybedenler Kul b - En Az Benim Kadar Yaln z Bir Adam Sesi

Yüzleşmek hep zordur Amir! K.Çaydamlı: ‘Çok uzun bir yol yaptığını düşün. Çok, çok, çok uzun bir yol. Sırf bir an için. O çok ama çok uzun yolu belki bir ay, bir buçuk ay iki tekerin üstünde büyük bir eziyetle.. Eğer bir buçuk aylık bir yol yapıyorsan çok fazla mevsimden geçersin. Çünkü sen hep aynı mevsim üstünde dümdüz bir çizgi takip etsen de senin üstünde yaşadığın küre o çizgiyi hep öteler. Belli bir açıyla öteler. Dolayısıyla mevsim hep değişir. Çok fazla mevsimden geçersin, çok fazla konserve tüketirsin. Bazen akan suların kenarında durursun. Bir balık yakalamaya uğraşırsın. Bazen bir ateş yakmak istersin yakamazsın. Çünkü mevsim değişmiştir. Her şey çok nemlidir. Bir türlü yanmaz o ateş. Bazen her şey çok kolay olur. Ama sen tüm bu yolu tek bir an, tek bir an için kat edersin. Devam edersin. Depon boşalır depoyu doldurursun. Her şey toza bulanır. Bazen o akan suların kenarında arınırsın ama kuruyamazsın. Hiç kuruyamazsın. Ateşi hemen yakmak istersin ama yakamazsın. Çok üşürsün. O sonsuz sıcağın, o kavurucu çölün ortasında kumun altında yaşamak zorunda kalmış ve sırf bu yüzden bir renge ihtiyaç duymayan bir küçük akrep gibi kıpırdanırsın kendi içinde. Çok fazla kendi içinde. Bir tek renge ihtiyacın yoktur çünkü seni gören kimse yoktur. Dolayısıyla şeffafsındır. Biraz yukarıdan sana bakan biri her şeyini görür. Senin eklemlerini görür, mideni görür, bağırsaklarını görür, neyi sindirdiğini görür, neyi sindiremediğini görür ama bir sen göremezsin. Çünkü kendine tepeden bakamayan tek, tek varlık sensindir. Yanından çok hızlı bir şekilde geçer çiftleşmeye giden bir kara kobra. Ve sen bu yol boyunca tek bir şeyi düşünürsün. Acaba bunca yol boyunca arka tekerin arkasından kalkan tozun ağırlığı nedir ki? Bunu hesaplamaya çalışır bir tek bununla ilgilenirsin. Çünkü korkarsın yüzleşmekten. Birden coğrafya değişir, birden her şey yeşilleşmeye başlar. Birden her şey yaşam dolmaya başlar ama yaşam dolu hissetmediğin o şeyin ta kendisi aslında kıpır kıpırdır kumun altında, sıcağın altında, ateşin altında kıpır kıpırdır yaşam. Tüm dehşetiyle vardır. Sonra kapıyı çalarsın. Kapıyı çalarsın çünkü bakmak zorundasındır. Kapıyı çalarsın, kapı açılır. Bakarsın. Bir an bakarsın. Belki çok mavidir baktığın şey. Belki yeşildir. Belki bir kumsala çok yaklaşmış sıcak bir denizin suyu kadar şeffaf. Belki simsiyahtır. Dağın başındaki bulutların değişimini izlemeye hayatını vakfetmiş çekik gözlü bir yaşlı gibi simsiyahtır. Çok derindir. Bakarsın sonra dönersin. O hızla dönersin. Yüzleşmek hep zordur amir.’