Polska Poezja's video: Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz Ksi ga X Emigracja Jacek fragmenty Spowied Jacka Soplicy

Fragmenty "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza - Księga dziesiąta, Emigracja. Jacek (Spowiedź Jacka Soplicy) w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego. Kolejne fragmenty Pana Tadeusza znajdziecie na naszej stronie internetowej pod adresem https://polska-poezja.pl/pan-tadeusz Film jest częścią projektu "polska-poezja.pl", którego celem jest stworzenie internetowej bazy wierszy najznakomitszych polskich poetów czytanych przez najlepszych polskich aktorów. Więcej na: http://www.polska-poezja.pl http://www.mochnacki.org Robak, nim zaczął mówić, w Klucznika oblicze Wzrok utkwił i milczenie chował tajemnicze. A jako chirurg naprzód miękką rękę składa Na ciele chorującym, nim ostrzem raz zada: Tak Robak wyraz bystrych oczu swych złagodził, Długo nimi po oczach Gerwazego wodził, Na koniec, jakby ślepym chciał uderzyć ciosem, Zasłonił oczy ręką i rzekł mocnym głosem: «Jam jest Jacek Soplica…» Klucznik na to słowo Pobladnął, pochylił się i, ciała połową Wygięty naprzód, stanął, zwisł na jednej nodze, Jak głaz lecący z góry, zatrzymany w drodze. […] «Panie Rębajło, rzekł Ksiądz, już mię nie zatrwożą Gniewy ludzkie, bo jestem już pod ręką Bożą; Zaklinam cię na imię Tego, co świat zbawił I na krzyżu zabójcom swoim błogosławił, I przyjął prośbę łotra; byś się udobruchał I to, co mam powiedzieć, cierpliwie wysłuchał; Sam przyznałem się, muszę dla ulgi sumnienia Pozyskać, a przynajmniej prosić przebaczenia; Posłuchaj mej spowiedzi; potem zrobisz sobie Ze mną, co zechcesz». I tu złożył ręce obie Jak do pacierza; Klucznik cofnął się zdumiony, Uderzał ręką w czoło i ruszał ramiony. A Ksiądz zaczął swą dawną z Horeszką zażyłość Opowiadać i swoją z jego córką miłość, I swe z tego powodu z Stolnikiem zatargi. Lecz mówił nieporządnie, często mieszał skargi I żale we swą spowiedź, często rzecz przecinał, Jak gdyby już ją kończył, i znowu zaczynał. […] «Wszak sam wiesz, Gerwazeńku, jak Stolnik zapraszał Często mnie na biesiady; zdrowie moje wnaszał, Krzyczał nieraz, do góry podniosłszy szklenicę, Że nie miał przyjaciela nad Jacka Soplicę; Jak on mnie ściskał! Wszyscy, którzy to widzieli, Myślili, że on ze mną duszą się podzieli. On przyjaciel? on wiedział, co się wtenczas działo W duszy mojej! * * * Tymczasem już szeptała o tym okolica, Jaki taki gadał mi: „Ej, panie Soplica, Daremnie konkurujesz; dygnitarskie progi Za wysokie na Jacka podczaszyca nogi”. Ja śmiałem się, udając, że drwiłem z magnatów I z córek ich, i nie dbam o arystokratów; Że jeśli bywam u nich, z przyjaźni to robię, A za żonę nie pojmę, tylko równą sobie. […] Jak łatwo może człowiek popsuć szczęście drugim W jednej chwili, a życiem nie naprawi długim! Jedno słowo Stolnika, jakże byśmy byli Szczęśliwi! kto wie, może dotąd byśmy żyli, Może i on przy swoim kochanym dziecięciu, Przy swojej pięknej Ewie, przy swym wdzięcznym zięciu Zestarzałby spokojny! może wnuki swoje Kołysałby! teraz co? nas zgubił oboje, I sam – i to zabójstwo – i wszystkie następstwa Tej zbrodni, wszystkie moje biedy i przestępstwa!… Ja skarżyć nie mam prawa, ja jego morderca, Ja skarżyć nie mam prawa, przebaczam mu z serca, Ale i on… [...]