Polska Poezja's video: Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz Ksi ga sz sta Za cianek fragment opis Ma ka Dobrzy skiego

Fragment "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza - Księga szósta, Zaścianek (fragment, opis Maćka Dobrzyńskiego, "Siedemdziesiąt dwa lat liczył Maciej, starzec dziarski...") w interpretacji Ewy Kolasińskiej-Szramel. Film jest częścią projektu "polska-poezja.pl", którego celem jest stworzenie internetowej bazy wierszy najznakomitszych polskich poetów czytanych przez najlepszych polskich aktorów. Więcej na: http://www.polska-poezja.pl http://www.mochnacki.org "Siedemdziesiąt dwa lat liczył Maciej, starzec dziarski, Niskiego wzrostu, dawny konfederat barski, Pamiętają i swoi, i nieprzyjaciele Jego damaskowaną krzywą karabelę, Którą piki i sztyki rzezał na kształt sieczki I której żartem skromne dał imię R ó z e c z k i. Z konfederata stał się stronnikiem królewskim, I trzymał z Tyzenhauzem, podskarbim litewskim; Lecz gdy król w Targowicy przyjął uczestnictwo, Maciej opuścił znowu królewskie stronnictwo. I stąd to, że przechodził partyi tak wiele, Nazywany był dawniej K u r k i e m n a k o ś c i e l e, Że jak kurek za wiatrem chorągiewkę zwracał. Przyczynę zmian tak częstych na próżno byś macał: Może Maciej zbyt wojnę lubił, zwyciężony W jednej stronie, znów bitwy szukał z drugiej strony? Może, bystry polityk, duch czasu zbadywał I tam szedł, gdzie Ojczyzny dobro upatrywał? Kto wie! to pewna, że go nigdy nie uwiodły Ani chęć osobistej chwały, ni zysk podły, I że nigdy z moskiewską partyją nie trzymał; Na sam widok Moskala pienił się i zżymał. By nie spotkać Moskala, po kraju zaborze Siedział w domu jak niedźwiedź, gdy ssie łapę w borze. Ostatni raz wojował, poszedłszy z Ogińskim Do Wilna, gdzie służyli oba pod Jasińskim, I tam z Rózeczką cudów dokazał odwagi. Wiadomo, że sam jeden skoczył z wałów Pragi Bronić pana Pocieja, który, odbieżany Na placu boju, dostał dwadzieście trzy rany. Myślano długo w Litwie, że obu zabito; Wrócili oba, każdy pokłuty jak sito. Pan Pociej zacny człowiek, chciał zaraz po wojnie Obrońcę Dobrzyńskiego wynagrodzić hojnie, Dawał mu folwark pięciu dymów w dożywocie I wyznaczył mu rocznie tysiąc złotych w złocie. Lecz Dobrzyński odpisał: «Niech Pociej Macieja, A nie Maciej Pocieja ma za dobrodzieja». Odmówił więc folwarku i nie przyjął płacy; Sam wróciwszy do domu, żył z własnej rąk pracy, Sprawując ule dla pszczół, lekarstwa dla bydła, Szląc na targ kuropatwy, które łowił w sidła, I polując na zwierza."