imashti's video: HD

در این قسمت که اتفاقات پس از عملیات والفجر 8 در بهمن 1364 را پوشش می دهد، رزمندگان پیر و جوان مقابل دوربین قرار می گیرند و از حال و هوای خوب پس از پیروزی می گویند، شعر می خوانند و شعار می دهند. یکی از رزمندگان متعلق به روستای ده بزرگ گچساران است و دو سه دقیقه بی وقفه رو به دوربین شعرهای پیروزی می خواند، دیگری از غنیمت های جنگی و روحیه مثبت رزمندگان سخن می گوید. پس از عملیات موفقیت آمیز والفجر 8، اهالی جبهه به غنایمی از سکوهای موشکی و وسایل نقلیه گرفته تا سلاح و تسلیحات دست پیدا کرده اند و به این موضوع اشاره می کنند. حسن امیری فرمانده مقتدرآشپزخانه تبلیغات و مسئول تیم روحیه پیرمرد مهربانی است که در بیشتر بخش های این قسمت حضور دارد، شهید بزرگواری که در آن روزگار او را از شدت علاقه و نزدیکی عمو حسن صدا میزدند و در این قسمت او را که مشغول شعار دادن است، قلمدوش می کنند. «امام ما حزب الله»، «کجا میری؟ کربلا، با کی می ری؟ روح الله»، «حسین حسین می گیم میریم کربلا» از جمله شعارهایی است که رزمندگان همراه با عمو حسن سر می دهند و به این افتخار می کنند که فاو را فتح کرده اند، در حالی که صدام فکر می کرده به سادگی به تهران میرسد اما او را باید در قفس انداخت و برای طلب بخشش نزد امام خمینی برد و محاکمه کرد. در ادامه قسمت دوم با رزمنده ای گفتگو می شود که برای اولین بار خمپاره ای شلیک کرده و توانسته یک قبضه هلی کوپتر دشمن را سرنگون کند. پایان بخش این قسمت نمایش صحنه هایی از رزمندگان تدارکاتچی است که غذای گردان های مختلف را که اکثراغذای سرد و کنسروی است به مسئولان هر گردان تحویل می دهند، به رزمندگان شکلات تعارف می کنند و کنار دریا می روند؛ جایی که رزمنده ها در سنگرهای کوچکشان مشغول استراحتند تا بلافاصله در صورت نیاز آماده دفاع یا حمله باشند.