kourostatis's video: - The Wedding Song of Cyprus

Το κυπριακό τραγούδι του γάμου δεν τραγουδιέται πλέον στη Κύπρο και έχει ξεχαστεί. Πρόκειται για ένα πανέμορφο τραγούδι που ανάγεται στα ακριτικά χρόνια και το οποίο δυστυχώς έχει περιφρονηθεί από τους σύγχρονους Κυπρίους. Εδώ το βρίσκουμε να τραγουδιέται (αν και μόνο με μερικούς από τους στοίχους του) σε μια παλιά κυπριακή ταινία με το όνομα «το τελευταίο φιλί» παραγωγής του 1970. Γι' αυτό το λόγο τα ηχητικά του δεν είναι και πολύ σπουδαία. Δυστυχώς δεν έχει ηχογραφηθεί στις μέρες μας για να το γνωρίζει ο κόσμος. Το τραγούδι σώζεται μαζί με άλλα Κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια στο χειρόγραφο 1203 που φυλάσσεται στο μοναστήρι των Ιβήρων, στο Άγιον Όρος. Το τραγούδι αυτό το έλεγαν ανάλογα με τη κάθε περιοχή. Σε μερικά μέρη το έλεγαν όταν έραβαν το κρεβάτι, αλλού όταν ζύμωναν τα κανίσσια. Ακόμη και όταν στόλιζαν τη νύφη, όπως σε χωριά της Πάφου και στο χωριό Άρσος. Αλλού πάλι, έξω από την πόρτα των νεόνυμφων το πρωί της Δευτέρας του γάμου όπου συνήθιζαν να λέγουν και το τραγούδι του «Μωρόγιαννου». Ονομάζεται το «Τραούδιν του γάμου», αλλά και «Άσμα του πλουμίσματος». Το τραγούδι μιλά για το γάμο ενός ρηγόπουλου και μιας βασιλοπούλας. Στο γάμο τους ήταν καλεσμένος όλος ο κόσμος από Ανατολή και Δύση. Παρευρίσκεται και ο Χριστός απρόσκλητος σαν ένα καλογεράκι, και δίνει στο αντρόγυνο πλούτη αμύθητα. Στοίχοι Έλα, Θεέ, έλα Χριστέ, έλα τζιαί Παναΐα, τουτ’ η δουλειά π’ αρκέψαμεν νά’ χει την ευλοΐαν, που τον δεσπότην τον Χριστόν τζιαί που την Παναΐαν Ο Ρή(γ)ας της Ανατολής τζι' ο Βασιλιάς της Δύσης τον λό(γ)ον τους εδώκασιν συμπεθθερκόν να κάμουν. Ο Ρή(γ)ας έβαλεν τον γυιόν τζι' ο Βασιλιάς την κόρην. Σαστήκαν να πατρέψουσιν τζι’ είπασιν να καλέσουσιν, τζι' εβκήκαν να καλέσουσιν `π’ Ανατολήν τζιαί Δύσην. Ο Βασιλιάς εκάλεσεν ούλον τ’ αρκοντολόϊν τζι' ο Ρήας εν’ που κέλεσεν ούλον το φτωχολόϊν. Ότι τζιαί στεφανώσασιν εκάτσασιν να φάσιν, εκάτσασιν οι άρκοντες πάνω μερκάν των τάβλων εκάτσασιν τζιαί τους φτωχούς κάτω μερκάν των τάβλων. Πάνω στο φαν, πάνω στο πιειν είπαν να τραουδήσουν, τζιαί πάνω στα τραούδκια τους είπασιν να χαρίσουν. Άλλος χαρίζει εκατόν τζι' άλλος διά δκιακόσια, τζι' ο τρίτος ο καλλίτερος χίλια τζιαί πεντακόσια. Τζιαί το νεπέττιν έππεσεν πάνω στο καλοήριν. «Πε μας, μωρέ κολό(γ)ηρε, είντα `χεις να χαρίσης;» «Εγιώ φτωχόν καλο (γ)ηρίν, είντα’ χω να χαρίσω; Χαρίζω κάλλη του γαμπρού τζιαί ομορκιές της νύφφης, χαρίζω τζιαί του νιόγαμπρου εννιά πύρκους λουβάριν τζιαί δεκαπέντε ξυλαλάν τζι' οχτώ μαρκαριτάριν. Εκεί χαμαί οι άρκοντες πκιον εμπρουμουττιστήκαν. «Σου ΄εν είσαι καλό (γ)ηρος `που ΄τζείνους που λαλούσιν. Είσ’ ο αφέντης ο Γριστός οπού τον προσκυνούσιν».