tschrys's video: Yves Montand Les Feuilles Mortes

Yves Montand (with Irène Joachim) introduced "Les feuilles mortes" in 1946 in the film "Les Portes de la Nuit". Ο Yves Montand, μαζί με την Irène Joachim, ερμηνεύουν το "Les feuilles mortes" το 1946 στην ταινία «Les Portes de la Nuit». Tη μουσική συνέθεσε ο Joseph Kosma και τους στίχους έγραψε ο ποιητής και σεναριογράφος Jacques Prévert. Feuilles mortes Oh! je voudrais tant que tu te souviennes Des jours heureux où nous étions amis En ce temps-là la vie était plus belle, Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui Les feuilles mortes se ramassent à la pelle Tu vois, je n'ai pas oublié... Les feuilles mortes se ramassent à la pelle, Les souvenirs et les regrets aussi Et le vent du nord les emporte Dans la nuit froide de l'oubli. Tu vois, je n'ai pas oublié La chanson que tu me chantais. C'est une chanson qui nous ressemble Toi, tu m'aimais et je t'aimais Et nous vivions tous deux ensemble Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais Mais la vie sépare ceux qui s'aiment Tout doucement, sans faire de bruit Et la mer efface sur le sable Les pas des amants désunis. Les feuilles mortes se ramassent à la pelle, Les souvenirs et les regrets aussi Mais mon amour silencieux et fidèle Sourit toujours et remercie la vie Je t'aimais tant, tu étais si jolie, Comment veux-tu que je t'oublie? En ce temps-là, la vie était plus belle Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui Tu étais ma plus douce amie Mais je n'ai que faire des regrets Et la chanson que tu chantais Toujours, toujours je l'entendrai! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Μετάφραση Ω, θα ήθελα τόσο να θυμηθείς τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι. Τον καιρό εκείνο η ζωή ήταν πολύ πιο όμορφη, και ο ήλιος έκαιγε περισσότερο απ’ ότι σήμερα. Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται στο φαράσι. Βλέπεις; Δε ξέχασα… Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται στο φαράσι. Οι αναμνήσεις και οι στεναχώριες επίσης. Και ο βοριάς τις παρασέρνει στην κρύα νύχτα της λησμονιάς. Βλέπεις, δε ξέχασα Το τραγούδι που μου τραγουδούσες. Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει Εσύ μ’ αγαπούσες και σ’ αγαπούσα κι εγώ Και ζούσαμε μαζί, εσύ που μ’ αγαπούσες, και εγώ που σ’ αγαπούσα. Αλλά η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται Πολύ σιγά, χωρίς να κάνει θόρυβο Και η θάλασσα σβήνει στην άμμο, τα βήματα των χωρισμένων εραστών. Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται στο φαράσι Οι αναμνήσεις και οι στεναχώριες επίσης Αλλά η αγάπη μου, αθόρυβη και πιστή, χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή. Σ’ αγαπώ τόσο, ήσουν τόσο όμορφη Πως θες να σε ξεχάσω; Τον καιρό εκείνο, η ζωή ήταν πιο ωραία, και ο ήλιος έκαιγε περισσότερο απ’ ότι σήμερα Ήσουν η πιο γλυκιά μου φίλη. Αλλά δεν έχω παρά μόνο απογοήτευση. Και το τραγούδι που μου τραγουδούσες θα το ακούω πάντα, πάντα…